“El grito del cardo” itzalean geratzen denari ahotsa emateko sortutako ikuskizuna da ezberdina denari, eztabaidatua denari, ezarritako arauetatik ateratzen denari, zapaltzen denari edo ahanzturan ezkutatzen denari. Jaiotzen gareneko gizarte-egoerak, gure zirkunstantziek eta baita gure sexuak ere erabakitzen dute egokitzen zaigun munduan dugun eginkizuna, gure askatasun-gaitasuna mugatuz. Ahal duguna gara, edo izaten uzten digutena. Horrela, rolak eta patroiak gainditzen saiatzen garenean indarkeria batekin egiten dugu topo; ariman sartzen den eta garenean arrasto sakona uzten duen indarkeria, alegia. Ezintasunaren arrastoa.

Denboran zehar egiten dituen joan-etorri etengabeen bidezMarianak, emakume, pobre eta umezurtz den protaginistak, bakardadera kondenatzen zaituen mundu batean bizirauteko dituen estrategiak azalduko dizkigu. Oroimenak funtsezko eginkizuna betetzen du, oraina eta iragana nahastuz doazelako heriotzaren zain dagoen konstrikzio-gela batean. Barrutik ezkutatzen dugun guztiaren metafora gisa sortzen den gela: abandonua, itxikeria, miseria, bidegabekeria. Edozein egoitzatako gela batean, non, urteetako isiltasunaren ondoren, azkenean lore baten garrasia entzungo den, ohikotasunaren ertzetan hazi eta bere arantzak eta duintasuna osorik gordetzen dituena.